(English)
It’s a situation many educators know well: a student consistently avoids participating in group activities. They sit quietly, eyes down, physically present but emotionally distant. As teachers, we often wonder — how can we help them open up?
Research in child development and psychology suggests that emotional withdrawal in children is rarely just about behavior. Often, it stems from feelings of social exclusion, anxiety, or fear of rejection (Rubin et al., 2009). Direct conversation can sometimes make children feel exposed — but stories offer a safer bridge.
According to narrative psychology, stories help children process emotions indirectly. When a teacher shares a story about a character who feels left out, it sends a powerful message: “You are not alone.” Studies show that fictional narratives build empathy and allow listeners to reflect on their own feelings without feeling targeted (Mar et al., 2006).
At Tadatoon, we believe stories are emotional tools. They don’t give fixed answers — they open doors. By offering educators AI-generated stories that mirror a child’s emotional state, Tadatoon supports meaningful, timely conversations. Instead of asking a withdrawn student, “Why are you so quiet?”, we can say, “This story reminded me of someone who felt a bit left out — what do you think?”
Sometimes, all it takes to reach a child is a well-told story that speaks their emotional language.
📚 Comment les histoires aident les enseignants à établir un lien avec les enfants émotionnellement repliés
(Français)
C’est une situation que beaucoup d’enseignants connaissent bien : un élève évite systématiquement de participer aux activités de groupe. Il reste silencieux, les yeux baissés, physiquement présent mais émotionnellement absent. Dans ces moments-là, on se demande : Comment puis-je l’aider à s’ouvrir ?
Les recherches en psychologie du développement suggèrent que le retrait émotionnel chez l’enfant est rarement un simple comportement. Il provient souvent d’un sentiment d’exclusion, d’anxiété ou de peur du rejet (Rubin et al., 2009). Une approche directe peut le mettre mal à l’aise — mais une histoire crée un pont plus doux.
Selon la psychologie narrative, les histoires permettent aux enfants de traiter leurs émotions de manière indirecte. Lorsqu’un enseignant raconte une histoire sur un personnage qui se sent exclu, le message implicite est fort : « Tu n’es pas seul. » Des études ont montré que la fiction favorise l’empathie et ouvre un espace de réflexion personnelle, sans confrontation (Mar et al., 2006).
Chez Tadatoon, nous pensons que les histoires sont des outils émotionnels. Elles n’apportent pas de solutions toutes faites, mais ouvrent des portes. En proposant aux enseignants des histoires personnalisées qui reflètent l’état émotionnel de l’enfant, Tadatoon facilite des conversations sincères et adaptées. Plutôt que de demander à un élève replié : « Pourquoi es-tu si silencieux ? », on peut dire : « Cette histoire me rappelle quelqu’un qui se sentait un peu à l’écart — qu’en penses-tu ? »
Parfois, il suffit d’une bonne histoire pour atteindre le cœur d’un enfant.
🌱 چطور داستان‌گویی به مربیان کمک می‌کند با کودکان گوشه‌گیر ارتباط برقرار کنند
(فارسی)
این موقعیت برای بسیاری از مربیان آشناست: دانش‌آموزی که همیشه از فعالیت‌های گروهی دوری می‌کند. آرام می‌نشیند، نگاهش را پایین می‌اندازد، از نظر فیزیکی حضور دارد اما از نظر احساسی، دور و کناره‌گیر است. در چنین لحظاتی، این سوال در ذهن‌مان شکل می‌گیرد: چطور می‌توانم به او کمک کنم باز شود؟
تحقیقات در حوزه رشد و روان‌شناسی کودک نشان می‌دهند که انزوای عاطفی معمولاً صرفاً یک مسئله رفتاری نیست، بلکه ریشه در احساس طرد شدن، اضطراب یا ترس از رد شدن دارد (Rubin et al., 2009). گفت‌وگوی مستقیم، گاهی کودک را بیشتر در لاک خود فرو می‌برد — اما داستان، پلی امن‌تر برای ارتباط است.
بر اساس روان‌شناسی روایت‌محور، داستان‌ها به کودکان کمک می‌کنند احساسات را به‌صورت غیرمستقیم پردازش کنند. وقتی معلمی داستانی درباره‌ی کودکی تعریف می‌کند که احساس کنار گذاشته شدن دارد، پیام مهمی منتقل می‌شود: «تو تنها نیستی.» پژوهش‌ها نشان داده‌اند که داستان‌های تخیلی باعث افزایش همدلی می‌شوند و به شنونده اجازه می‌دهند بدون احساس تهدید، به درون خود نگاه کنند (Mar et al., 2006).
در تاداتون، ما باور داریم داستان، یک ابزار عاطفی است — نه یک راه‌حل قطعی. با ارائه‌ی داستان‌های شخصی‌سازی‌شده که بازتاب احساسات کودک هستند، تاداتون به مربیان کمک می‌کند تا گفتگوهایی معنادار و به‌موقع آغاز کنند. به جای اینکه از کودک گوشه‌گیر بپرسیم: «چرا این‌قدر ساکتی؟»، می‌توانیم بگوییم: «این داستان منو یاد کسی انداخت که احساس تنهایی می‌کرد — نظرت چیه؟»
گاهی برای رسیدن به دل یک کودک، فقط یک داستان خوب لازم است که به زبان دل او حرف بزند.
